อำลา * อาลัย คุณแม่สมศรี โรจนะโชติกุล ชาตะ 2458 มรณะ 11 ก.พ. 2553
เมื่อคืนวันพฤหัสฯที่11 ก.พ.ที่ผ่านมาเวลา 02.00น. คุณแม่ของผมได้จากไปอย่างสงบ ด้วยอายุ 95 ปี ท่ามกลางความโศกเศร้าของลูกหลานของท่าน โชคดีที่ลูกทั้ง3ของผมก็อยู่กันครบหน้า ลูกสาวคนเล็กที่เพิ่งเรียนในมหา'ลัย ที่นิวซีแลนด์ปีแรกเดินทางกลับมาพักร้อน 3 เดือนเศษเพิ่งเดินทางกลับไปเรียนต่อปีที่2เมื่อ16ก.พ.ครับ
คุณแม่สมศรี หรือชื่อเดิมคือ ซิวเอ็ง แซ่ตัน เป็นลูกคนจีนที่เกิดในไทย มาพบกับพ่อผมที่เดินทางมาจากจีนในลักษณะเสื่อผืนหมอนใบ มาเพิ่งพระบรมโพธิสมภารของพระเจ้าอยู่หัวของไทย เรามีกัน4คนในครอบครัว มีพี่สาว3คนและผมเป็นลูกชายเพียงคนเดียวในตระกูล ...หลายคนอาจอิจฉาน่ะว่าพ่อแม่คงเอาใจน่าดู... แต่เสียใจด้วย ครอบครัวผมเลี้ยงดูกันแบบเศรษฐกิจพอเพียง ไม่ใช่จะใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไปเหมือนพ่อแม่สมัยนี้ อาจจะเพราะลำบากมาก่อน จึงสอนให้ลูกๆประหยัดไม่ใช้สุรุ่ยสุร่าย จนสิ่งที่สอนติดตรึงมากับเราทุกคน พ่อปากกัดตีนถีบจนได้มาเป็นเจ้าของร้านที่นำเข้าเมล็ดกาแฟ/นมข้น จากเมืองนอก และมาร่วมหุ้นกับเพื่อนทำโรงงานน้ำตาล จนทุกวันนี้คือกลุ่มบริษัทน้ำตาลขอนแก่น นี่แหละครับ คุณพ่ออายุสั้นเสียตั้งแต่อายุเพียง50กว่า คุณแม่ที่เป็นเพียงแม่บ้านธรรมดา ไม่ได้มีความรู้มากมายก็ได้รับเกียรติ ให้เข้ารับตำแหน่งกรรมการบริษัทจนอายุมากก็ให้ผมเป็นแทน บริษัทน้ำตาลเองก็ไม่ได้เป็นของเราเพียงคนเดียวเราเป็นเพียงหุ้นส่วนอันดับ2 คุณแม่ล้มป่วยด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตกทำให้ต้องนอนบนเตียงด้วยอาการที่ไม่รู้สึกตัวมา20ปีเศษ มาระยะหลังต้องเข้า รพ.กว่า3ปี โดยที่2ปีหลังต้องเข้าไปห้อง ไอซียู ผมเองก็ตระหนักดีว่าหากไม่มีแม่ผมและครอบครัวคงไม่มีทุกวันนี้ เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้กลับมาเกิดเป็นแม่ลูกกันอีก...สวัสดีครับ