15 พ.ย.ทุกปีผมมักจะจัดงานเลี้ยงเนื่องในวันคล้ายวันเกิดเพื่อเป็นการพบปะมวลหมู่สมาชิกเก่าๆของผม ปีที่ผ่านมาไวเหมือนหนังการ์ตูนผมอายุเข้า61แล้ว หลังจากที่ปีที่แล้วลูกเมียได้จัดงานใหญ่แซยิคผมครบ60 มาปีนี้เรานัดพบกันที่เก่าที่เราเคยจัดงาน อาจด้วยคนรักผมเยอะโต๊ะที่จัดไว้15โต๊ะหรือ150คนเต็มหมดจึงต้องมีการเพิ่มโต๊ะอีก3โต๊ะโดยที่ปีนี้ผมบอกกับที่บ้านว่าเอาแบบเรียบง่าย อาจมีเพลงเบาๆคลอไปท่ามกลางบรรยากาศซิลซิลแต่จนแล้วจนรอดมีคุณสายลม วงศ์ษาสุลักษณ์ประธานอาสากาชาดเพื่อนพึ่ง(ภา)ยามยากได้กรุณาจัดทั้งบัลเล่และคาราโอเกะมาสร้างความคึกครึ้นดั่งเช่นปีที่แล้ว ก็เลยถือโอกาสนำรูปของปีนี้กับปีที่แล้วมาให้ได้ชมกัน ส่วนตัวนิด!..
ถามว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับการที่มีอายุพ้น60ต้องบอกตามตรงว่าก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม ทำงานเหมือนเดิม วิ่งไปวิ่งมากทม.-เชียงใหม่-กทม. เวียงจันท์-กทม. พนมเปญหรือแม้กระทั่ง กทม.-สิงคโปร์ เช่นเคย ไม่เคยออกอาการเบื่อ เหนื่อยล้าแต่อย่างใด
อาจจะด้วยผมทำงานอะไรมีแต่ความสนุกมีแต่ความสุขเลยทำให้ยังกระชุ่มกระชวยเหมือนเก่า ก็ด้วยประดยคที่ว่า หน้าที่และความรับผิดชอบที่แบกไว้บนบ่าผมจึงจำต้องต่อสู้ต่อไป ยิ่งปัจจุบันเศรษฐกิจบ้านเรา/ทั่วโลกไม่ดี เงินทองหายากยิ่งทำให้ผมต้องคิดมากขึ้น คนงานแค่บริษัทราชาชูรสปาเข้าไปเฉียดพัน ไหนจะที่เชียงใหม่ทั้งโรงแรมและโรงหนัง ความรับผิดชอบสูงมากๆครับ โดยที่เชียงใหม่นี่จะขาดทุนหรือกำไรก็เกิดแก่ตัวผมเพียงคนเดียวเพราะไม่ได้ร่วมหุ้นกับใคร อีกทั้งการแข่งขันของโรงหนังนับวันก็ยิ่งลำบากขึ้นทุกทีไหนโรงเราจะเก่าหน้าตาก็ไม่สวยหรูเหมือนโรงใหม่ๆ อีกทั้งการแข่งขันด้วยราคาค่าดูที่ต้องกับมาสู้กับเงินเดือนพนักงานมที่รัฐบาลก่อนๆได้กรุณาตั้งไว้วันละ300 เรียกว่าสาหัสสากันต์พอสมควรแต่ทำไงได้ ความรับผิดชอบครับจึงต้องสู้สู้...สวัสดี