เวลา04:45น.เช้าวันพุธที่19พ.ค.2553 ผมขับรถออกจากบ้านซึ่งใกล้สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อไปขึ้นเครื่อง07:00น.ไปสิงคโปร์ ไม่วายที่จะหมุนคลื่นวิทยุฟังข่าวภาคเช้า ได้ทราบว่าทางทหารจะยึดพื้นที่คืนจากผู้ชุมนุมที่สี่แยกราชประสงค์ ซึ่งยึดไปกว่า50วัน ท่ามกลางข่าวการยึดพื้นที่ของรัฐบาลที่ป่าวประกาศมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ลงเอยว่าไม่มีอะไรไปทุกที จนผมชินชา ต่อมาเวลา10:25น.(เวลาสิงคโปร์หรือ09:25น.เวลาไทย)เครื่องบินแตะพื้นร่อนลงสู่สนามบินนานาชาติชาวกีสิงคโปร์ผมรีบเปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อสอบถามลูกน้องผมที่ราชาชูรส ได้ทราบว่าทหารบุกจริงในครั้งนี้ และสถานการณ์กำลังเข้มข้น แต่ในใจผมคิดว่าถึงอย่างไรสยามเป็นเมืองพุทธการเข่นฆ่ากันแบบตะวันออกกลางคงไม่เกิดขึ้น อีกทั้งคนทั้ง2ฝ่ายก็คือคนไทย เวลา12:00น.ผมโทรสอบถามอีก เหตุการณ์บานปลาย บรรดาแกนนำผู้ชุมนุมทำท่าว่าจะขอมอบตัวเพื่อให้ประชาชนได้เลิกชุมนุม ลูกน้องบอกว่าผู้ชุมนุมที่นิยมความรุนแรงหรือฮาร์ดคอร์ตามภาษามวยปล้ำไม่ยอม การชุมนุมเผาสถานที่ต่างๆก็เริ่มขึ้น โดยเฉพาะที่หนักที่สุดก็คือศูนย์การค้าเซ็นทรัลเวิลด์ที่ให้บรรดาผู้ชุมนุมได้ใช้พักผ่อนนอนหลับโดนเผามากที่สุดถึงกับมีการกลับมาเผาอีกรอบ ก็ไม่ทราบว่าหัวจิตหัวใจผู้ชุมนุมทำด้วยอะไร ทั้งนี้ยังมีอีกมากมายสถานที่ทั้งถูกทุบทำลาย จุดไฟเผาโดยเฉพาะบรรดาธนาคารต่างๆ โดยเฉพาะธนาคารกรุงเทพ ผมดูข่าวทางจอทีวีในห้องพักช่วงค่ำๆไม่ว่าซีเอ็นเอ็น/บีบีซีต่างเก็เสนอภาพกรุงที่มีควันพุ่งเหมือนที่เราเห็นในหนังหรือพื้นที่ในภาคตะวันออกกลาง ผมไม่โทษว่างานนี้ใครผิดใครถูก เพราะต่างคนต่างก็ทำเพื่ออุดมการณ์ที่ตัวเองเห็นว่าถูกต้อง แต่ในสิ่งที่ตามมาคือเศรษฐกิจชาติจะเลวร้ายไปถึงไหนในระยะเวลาที่ตามมา นักท่องเที่ยวไม่เข้ามา พ่อค้าแม่ค้าขายของไม่ได้ เงินทองจะหายาก ดั่งเช่นในหลวงเคยตรัส "สุดท้ายประเทศนั่นแหละคือผู้แพ้" เฮ้อ...สงสารประทศไทยจังครับ สวัสดี