สัปดาห์ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสกลับไปประเทศนิวซีแลนด์อีกครั้งเพื่อทำธุระ ไปเที่ยวนี้ไม่เหมือนเก่าเพราะที่พักก็ต้องเช่า รถก็ต้องเช่า เพราะบ้านและรถไม่มีแล้วครับ ตกลงปัจจุบันบ้านที่อยู่ในเมืองไครซ์เชิตที่ต้องถูกรื้อถอนมีถึง6พันหลัง ดังนั้นหลายๆอย่างต้องปรับตัวโดยเฉพาะโรงเรียน เพราะที่นั่นเขามีการจัดระบบโซนนิ่งไม่เหมือนบ้านเราที่อยู่บางนาแต่ต้องไปส่งลูกที่สามเสน แค่เดินทางก็หลับได้หลายตื่นแล้วครับ บรรดาศูนย์การค้าน้อยนักที่จะเจอวัยรุ่นเดินเหมือนแต่ก่อน เงียบเหงาลงไปมากเลย บ้านผมที่ทางการซื้อจนบัดนี้ก็ยังไม่รื้อถอนเช่นเดียวกับบ้านหลังอื่นๆจนทำให้มีขโมยมากมาย ต้นไม้เริ่มที่จะเปลี่ยนใบเป็นสีเหลืองแก่พร้อมที่จะร่วง แต่ดูๆไปเหมือนสีทองสีสวยไปอีกแบบ อากาศเริ่มหนาว สำหรับแผ่นดินไหวยังมีเกิดอยู่บ่อยๆแต่เป็นลูกเล็กๆ2บ้าง3บ้าง ขนาดผมไปมันยังมาต้อนรับลูกเล็กๆเลย นั่งเชียร์บอลแมนยูตกใจเมื่อเก้าอี้ที่ผมนั่งไหวเล็กน้อย ด้วยที่ผมไปพักโมเต็ล(อย่าแปลกใจทำไมประหยัดจังเที่ยวนี้เพราะที่พักในโรงแรมระดับ5ดาวตึกโดนทุบทิ้งไปเกือบหมดแล้วครับ)ผมนึกว่าห้องข้างๆเขาออกกำลังกายยามดึกมาเอะใจก็รีบแหวกผ้าม่านไปดูห้องข้างนอกเห็นเงียบๆก็สบายใจ ไปเที่ยวนี้ลูกสาวคนเล็กที่เรียนปีสุดท้ายอยู่เวลลิงตันเมืองหลวงของประเทศซึ่งใช้เวลาบินราวๆ1ชั่วโมง อุตสาห์หาเครื่องบินราคาถูกบินมาใช้ชีวิตร่วมกันถึง2คืน เราสองคนยอมรับว่าเมืองนี้เปลี่ยนไปจากเมืองเก่าทีแกใช้ชีวืตเรียนหนังสืออยู่กว่า10ปีทากๆ ในเมืองที่เคยเดินเล่นช๊อปปิ้งเดี๋ยวนี้คงซากสลักหักพังอยู่มากมาย เพราะร้านค้าส่วนใหญ่สร้างด้วยอิฐเวลาแผ่นดินไหวทีมันก็ร่วงหล่นลงมากองกับพื้น และโชคร้ายยังไม่ทันจะซ่อมแซมก็เจอไหวอีก จนเดี๋ยวนี้ตึกไหนถูกทุบทิ้งก็จะทำพื้นให้เรียบๆแล้้วเอาตู้คอนเทนเนอร์มาวางเรียงทำเป็นร้านค้าดั่งภาพที่ถ่ายมาให้ดูทาสีตกแต่งสวยงามมาก เวลาเดินเข้าไปแทบไม่เชื่อว่านี่คือตู้คอนเทนเนอร์สวยไปอีกแบบ ส่วนโบสถ์ที่สัญญลักษ์ของเมืองนี้ใจกลางเมืองก็ต้องถูกทุบทิ้งหมด เหลือไว่แต่ความทรงจำถามคนพื้นที่เขาก็ตอบว่าไม่ทราบว่ากว่าเมืองจะกลับมาเหมือนเดิมได้เขาอาจอยู่ไม่ทันเห็น อาจเป็นรุ่นลูกหรือถึงรุ่นหลานเชียว! ผมก็ว่าเช่นนั้นเพราะผู้ลงทุนคนใดกล้าเอาเงินมหาศาลมาสร้างตึกสูงในเมืองที่มีแผ่นดินไหวแถมเกิดมาร่วม2ปียังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มีบางคนบอกว่าอาจจะต้องใช้เวลาอีกกว่า50ปีก็ได้ครับ...สวัสดี